Γιατί στη Σκιάθο;

   Γιατί διαβάζαμε Παπαδιαμάντη. Όχι διαβάσαμε. Διαβάζαμε. Κάθε Τρίτη. Για μία ώρα, όταν τελειώναμε τα μαθήματα. Με προτροπή καθηγητών μας, φτιάξαμε μια ομάδα που θα έκανε την προσπάθεια να κατανοήσει τα κείμενά του. «Αν δεν σας αρέσει, αν δεν περνάμε καλά , το διαλύουμε», μας είπαν. Χωρίς ιδιαίτερη διάθεση, είπαμε να δοκιμάσουμε.

   Στην αρχή η γλώσσα του μας ξένισε. Τα θέματά του μας φάνηκαν παλιομοδίτικα. Σε τι οφείλεται όμως η γοητεία του που σύντομα μας συνεπήρε, δεν είμαστε σε θέση να σας το πούμε.  Διαβάζαμε κάθε βδομάδα τα διηγήματά του και μαγευόμασταν. Από την ολοζώντανη παρουσίαση της ζωής στο νησί στα χρόνια που ζούσε εκεί. Από τις περιγραφές της Σκιάθου...

   Ο Φτωχός Άγιος, Στο Χριστό στο Κάστρο, ο Αμερικάνος, η Φόνισσα μας κράτησαν συντροφιά τις Τρίτες του φετινού χειμώνα. Όσο όμως διαβάζαμε, τόσο μας γεννιόταν η επιθυμία να γνωρίσουμε το νησί του. Οι καθηγητές μας όμως, λίγα γνώριζαν για τη Σκιάθο.

   Και τότε, έπεσε στα χέρια μας ένα άρθρο στο περιοδικό «Ελληνικό Πανόραμα». Ένας γυμναστής στη Σκιάθο, λάτρης του Παπαδιαμάντη είχε περπατήσει όλα τα μονοπάτια που περιγράφονται στα διηγήματά του. Ζητήσαμε τη βοήθειά του που μας την πρόσφερε απλόχερα.

   Επτά ώρες πεζοπορία! Δεν ήταν λίγο για μας, παιδιά της πόλης… Γιατί όμως γοητευτήκαμε τόσο, γιατί θα θυμόμαστε αυτή την εκδρομή ως μια από τις σημαντικές εμπειρίες της σχολικής μας ζωής … ίσως το καταλάβετε από τις φωτογραφίες!